Το παιδικό βιβλίο

Κ Α Λ Ο Χ Ε Ι Μ Ω Ν Α !

Η ομιλία μου το καλοκαίρι στην Κάρπαθο:
ΤΟ ΠΑΙΔΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ
Ειρήνη Καμαράτου – Γιαλλούση

Είναι ωραίο να έχουμε δυνατή φαντασία; Γιατί, τι μας χρειάζεται; Χρειάζεται στον μαθητή, στον επιστήμονα, στον καλλιτέχνη, στον άνθρωπο που δημιουργεί; Μπορούμε να παρομοιάσουμε την φαντασία με μία φοράδα που τρέχει; Πότε έχει δυνατά πόδια, όταν τρέχει συχνά ή όχι; Όταν τα παιδιά διαβάζουν ένα παιδικό βιβλίο βάζουν την φοράδα της φαντασίας τους να τρέχει; Γιατί; Μήπως επειδή έχουν τον χρόνο να φανταστούν όσα διαβάζουν κι έτσι η φοράδα γίνεται δυνατή; Όταν βλέπουν τηλεόραση την βάζουν να τρέχει; Ναι, αλλά τρέχει με τα δικά της πόδια; Μήπως είναι σαν να μην τρέχει η ίδια αλλά είναι καθισμένη πάνω σε ένα γρήγορο αυτοκίνητο; Έτσι τι γίνεται με τα πόδια της, μήπως εξασθενούν; Τι συμπεραίνουμε λοιπόν; Ότι τα παιδικά βιβλία δυναμώνουν την φαντασία των παιδιών ενώ η τηλεόραση παρόλο που την βάζει και τρέχει την εξασθενεί.
Για να δούμε, τι άλλο προσφέρουν τα παιδικά βιβλία; Ας φέρουμε ένα παράδειγμα: Σε ένα μωρό γιατί δίνουμε καρότα αφού δεν μπορεί να τα μασήσει; Επειδή έχουν μέσα τους ουσίες που θα του κάνουν καλό. Τι κάνει όμως η μητέρα του πριν του τα δώσει; Τα λιώνει στο μπλέντερ. Μπορούμε να παρομοιάσουμε ένα παιδικό βιβλίο σαν ένα μπλέντερ; Ας προσπαθήσουμε: Τα καρότα από σκληρά γίνονται μαλακά στο μπλέντερ. Οι δύσκολες και σκληρές έννοιες μπορούν να γίνουν μαλακές για να μπορεί ένα παιδί να τις χωνέψει; Πρώτα από όλα όμως θέλω να μου πείτε: Πρέπει ένα παιδί να μπορεί να καταλάβει όλες τις έννοιες, και τις πιο δύσκολες και τις πιο σκληρές; «Ναι», θα μου πείτε, γιατί όλες είναι μέρος της ζωής που ζούμε. Για να δούμε τώρα, μήπως το παιδικό βιβλίο μπορεί να γίνει ένα μπλέντερ για να μαλακώνει τις δύσκολες και σκληρές έννοιες; Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί εμείς οι συγγραφείς παιδικών βιβλίων χρησιμοποιούμε τόσο συχνά την αλεπού για να περάσουμε την έννοια του πονηρού; Η καημένη η αλεπού είναι κι αυτή ένα υπέροχο ζωάκι όπως όλα τα άλλα, όμως θυσιάζει την φήμη της για να εξηγήσει στα παιδιά την έννοια του πονηρού και έτσι δεν χρειάζεται να τους μιλήσουμε για ένα πονηρό άνθρωπο γιατί αυτό μπορεί να τα πληγώσει, ενώ όταν μιλάμε για μια πονηρή αλεπού αυτό δεν τα πληγώνει. Τώρα θα μου πείτε: «Σιγά μην πληγωθούν από αυτό. Ξέρετε πόσους πονηρούς ανθρώπους βλέπουν κάθε μέρα στην τηλεόραση; Έχουν ήδη σκληρύνει.» Όμως, εμείς οι μεγάλοι δεν θέλουμε τα παιδιά μας να πληγωθούν αλλά ούτε και να σκληρύνουν. Το ότι δεν πρέπει να πληγωθούν το καταλαβαίνουμε αμέσως. Όμως γιατί δεν θέλουμε να σκληρύνουν; Επειδή ένας σκληρός άνθρωπος, δηλαδή ένας άνθρωπος χωρίς ευαισθησίες που δεν τον συγκινεί τίποτα δεν μπορεί να αισθανθεί και να νιώσει την χαρά της ζωής. Είναι σαν να έχει κτίσει έναν τοίχο γύρω του.
Για να δούμε τώρα τι άλλο μας προσφέρουν τα παιδικά βιβλία; Λένε πράγματα αληθινά; Τις περισσότερες φορές όχι. Γιατί είναι λοιπόν τόσο σπουδαία; Μήπως λένε πολλές αλήθειες, δηλαδή πράγματα που συμβαίνουν καθημερινά στην ζωή μας; Σκεφθείτε πως μέσα από ένα βιβλίο ένας άνθρωπος μπορεί να περάσει συνοπτικά τις ιδέες, την εμπειρία και τις γνώσεις μιας ολόκληρης ζωής κι εμείς για να ωφεληθούμε από όλα αυτά το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αφιερώσουμε λίγο χρόνο για να το διαβάσουμε. Επιπλέον, όταν τα παιδιά συζητούν με τους γονείς τους ή με τους φίλους τους όλα όσα διάβασαν μέσα σε ένα βιβλίο, αυτός δεν είναι ένας υπέροχος τρόπος για να εκφραστούν, να επικοινωνήσουν και να ανταλλάξουν καινούριες ιδέες; Επίσης όταν διαβάζουν ένα λογοτέχνημα δεν αντιλαμβάνονται την τέχνη του λόγου ή την τέχνη του συγγραφέα να περνάει μηνύματα και συναισθήματα; Αυτά όλα δεν θα ανάψουν και στα παιδιά την φωτιά της δημιουργίας;
Προσέξατε πως ποτέ μέχρι τώρα δεν σας είπα πως ένα βιβλίο «μαθαίνει» στα παιδιά πράγματα; Ο λόγος είναι πως εμένα προσωπικά δεν μου αρέσει η λέξη «μαθαίνω» γιατί μου φέρνει στο μυαλό την «αποθήκευση γνώσεων». Εμείς τις γνώσεις δεν τις θέλουμε για να τις αποθηκεύουμε στο ντουλάπι του μυαλού μας. Εμείς τις γνώσεις τις θέλουμε για να μας ανάβουν την επιθυμία να δημιουργήσουμε καινούρια πράγματα. Τις γνώσεις τις χρειαζόμαστε σαν υλικά για να κτίσουμε το δικό μας μεγάλο πανέμορφο οικοδόμημα στο χώρο της επιστήμης, της τέχνης, της εργασίας, ακόμη και στο χώρο της προσωπικής μας ζωής.
Αυτές είναι οι απόψεις μου για το παιδικό βιβλίο και βασισμένη σε αυτές χάραξα την πορεία μου σαν συγγραφέας. Η πορεία μου αυτή άρχισε το 1981. Τότε είχα την χαρά και την συγκίνηση να έχω στα χέρια μου το πρώτο μου βιβλίο από τις εκδόσεις «Κέδρος». Σήμερα έχω σαράντα δύο βιβλία που κυκλοφορούν καθώς και τέσσερις συμμετοχές σε λογοτεχνικά ανθολόγια.

Γυρνώντας πίσω στον χρόνο ρωτώ τον εαυτό μου πως άρχισα να γράφω παιδικά βιβλία. Με είχαν επηρεάσει τα λόγια μιας καθηγήτριας που κάποτε είχε μιλήσει για το ταλέντο μου; Ήταν η ωραία συνεργασία με μία φίλη και εικονογράφο; Ήταν η αγάπη μου για τα παιδιά; Σίγουρα ήταν όλα αυτά μαζί όμως υπάρχει και κάτι άλλο. Ήταν και η αγάπη μου για την φιλοσοφία. Ανακάλυψα πόσο σπουδαίο εργαλείο μπορεί να γίνει ένα παραμύθι για να περάσει κανείς μέσα από αυτό με τον πιο όμορφο και ευχάριστο τρόπο μία φιλοσοφική έννοια. Έτσι μέσα από τα βιβλία μου άρχισα να περνώ έννοιες όπως της δικαιοσύνης δίχως τιμωρία, της δημοκρατίας, της ελπίδας, του έξυπνου και του πονηρού, της αρμονίας των συναισθημάτων, της προσφοράς, την τέχνη της ευτυχίας, της Ολυμπιακής ιδέας, της ιδιαιτερότητας, της αυτοεκτίμησης, του χιούμορ… Ναι, έγραψα και ένα παραμύθι όπου πέρασα την έννοια του χιούμορ। Το βιβλίο μου αυτό το έγραψα μετά από πολλά χρόνια θεωρητικής μελέτης. Ο λόγος ήταν ότι πάντα θαύμαζα το χιούμορ και επιθυμούσα να το βάλω μέσα στα κείμενά μου γιατί πίστευα πως όλες αυτές τις δύσκολες έννοιες που κατάφερνα να τις κάνω εύκολες μέσα από το παραμύθι, αν πρόσθετα και το χιούμορ, θα γίνονταν ακόμη πιο εύκολες και διασκεδαστικές। Μια δική μου θεωρία είναι πως το χιούμορ λειτουργεί σαν ένα σωσίβιο γιατί μας σώζει σηκώνοντας τα συναισθηματικά και νοητικά μας βάρη. Κάθε τι δυσάρεστο ή δύσκολο μπορεί να μας το κάνει ανάλαφρο. Εκεί εγώ αποδίδω την ευχαρίστηση που μας προσφέρει το καλόγουστο χιούμορ. Όμως ακόμη και στο παραμύθι όπου πέρασα την έννοια του χιούμορ εγώ δεν κατάφερα να παράγω χιούμορ μέχρι την στιγμή που έγραψα το πρώτο εφηβικό βιβλίο μου. Μετά από τόσα βιβλία βγήκε για πρώτη φορά το χιούμορ μέσα από το διήγημα αυτό ακριβώς όπως το ήθελα, με ένα λεπτό και διακριτικό τρόπο. Η καινοτομία όμως δεν ήταν μόνο αυτή. Το περιεχόμενο του βιβλίου αυτού είχε μια λιγότερο φιλοσοφική και περισσότερο ψυχολογική διάθεση. Εκείνη την περίοδο άρχισα να δείχνω ένα τεράστιο ενδιαφέρον για την ψυχολογία. Μελετούσα ατέλειωτες ώρες και σαν αποτέλεσμα αυτής της μελέτης μου προέκυψε μία σειρά δώδεκα βιβλίων που θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε «Σειρά συναισθηματικής νοημοσύνης» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «ΨΥΧΟΓΙΟΣ». Η σειρά αυτή απευθύνεται σε παιδιά μικρής ηλικίας αλλά και στους γονείς που τους τα διαβάζουν. Είναι μικρά διηγήματα που περιγράφουν χαρακτήρες παιδιών όπως της γκρινιάρας, της ντροπαλούλας, του θυμιούλη, του ζηλιαρούλη, του τεμπελάκου, του ψευτάκου, του ατακτούλη, του πονηρούλη, της πεισματάρας κ.α. Στα διηγηματάκια αυτά που υποτίθεται πως κάθε φορά τα αφηγείται ένα μικρό παιδάκι, εντοπίζεται το πρόβλημα, φαίνεται τι το προκαλεί και προτείνεται μία πιθανή λύση.

Ο ενθουσιασμός μου με την συγγραφή των βιβλίων αυτών που όπως είπαμε είναι ψυχολογικού περιεχομένου δεν μείωσε καθόλου το ενδιαφέρον μου για την φιλοσοφία. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις «Ταξιδευτής» τα τέσσερα πρώτα βιβλία μιας μεγάλης σειράς που θα αφορά το αρχαίο και νέο ελληνικό πνεύμα. Τα βιβλία αυτά έχουν τους τίτλους «Σωκράτης», «Αριστοτέλης», «Θεόφιλος» και «Καζαντζάκης». Σχεδιάζοντας την σειρά αυτή που ονομάζεται «Χρονοταξιδευτές» έβαλα σαν στόχο να δώσω στα παιδιά – και όχι μόνο – αντιπροσωπευτικές σκηνές από την ζωή σημαντικών προσωπικοτήτων του αρχαίου και νέου ελληνικού πολιτισμού. Οι σκηνές αυτές δίνουν μία σφαιρική εικόνα της προσωπικότητας και του έργου κάθε αναφερόμενου προσώπου. Οι σταθεροί ήρωες της σειράς που είναι δύο παιδιά της σύγχρονης εποχής θα τους επισκέπτονται στο παρελθόν με ένα μαγικό τρόπο και κατόπιν θα έχουν την ευκαιρία, με τις κατάλληλα δοσμένες εμπειρίες της καθημερινής τους ζωής να ερμηνεύουν και να σχολιάζουν πράγματα και καταστάσεις που δεν κατάλαβαν η που τους εντυπωσίασαν. Αυτή την σειρά όπως σχεδόν και όλα τα βιβλία μου θα έλεγα ότι τα χαρακτηρίζει μία εμφανής επιθυμία για συμφιλίωση της επιστήμης με την τέχνη.
Εκτός όμως από τις δύο αυτές σειρές βιβλίων η συγγραφική μου πορεία συνεχίζεται και με άλλα καινούρια βιβλία που πρόκειται σύντομα να εκδοθούν.

Αγαπητοί φίλοι,
Ο χρόνος και η προσπάθεια που καταβάλω δεν μπορούν να υπολογιστούν. Δεν θα σας μιλήσω όμως για κούραση. Η έντονη αίσθηση της Δημιουργίας και της προσφοράς, κατά ένα μαγικό τρόπο μετατρέπει την κούραση σε ευχαρίστηση.-

Αναδημοσίευση απο την παρουσίαση του Βιβλίου "Η Σοφή Ελιά" στο Δημοτικό Σχολείο του κολλεγίου Ψυγικού.

Αναδημοσιέυση   απο την ιστοσελίδα του
Δημοτικού Σχολείου του κολλεγίου Ψυγικού

                                          





                                           Η σοφή ελιά. Αθήνα : Μίλητος, 2006.

Μια σοφή ελιά έδωσε τη λύση στην άδικη αντιμετώπιση των φυτών και δέντρων ενός περιβολιού και όλοι μπόρεσαν να ζήσουν αρμονικά και αγαπημένα έχοντας οδηγό τους τις αξίες της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας για μια ειρηνική συνύπαρξη.

Η κυρία Ειρήνη Καμαράτου-Γιαλλούση παρουσίασε το βιβλίο της «Η σοφή ελιά» στα παιδιά της 2ης τάξης. Πήρε την απόφαση να γράφει παραμύθια, όπως είπε στα παιδιά, όταν ήταν μικρή γιατί ήθελε να καταλάβει όλες αυτές τις δύσκολες λέξεις που άκουγε γύρω της. Έτσι τις εξήγησε αργότερα μες απ΄τα παραμύθια της.

Η κοινωνικότητα του παιδιού

Αγαπητοί φίλοι γεια σας

Ζητώ συγνώμη για την απουσία μου όλο αυτό τον καιρό.
Το γράψιμο καινούριων βιβλίων μου είχε δεσμεύσει όλο τον χρόνο.

Τις καλοκαιρινές διακοπές μου τις πέρασα στην όμορφη Κάρπαθο, όμως και από αυτές δέκα μέρες τις αφιέρωσα για να ολοκληρώσω την ομιλία μου που έγινε στις 17/8 στις Πυλές Καρπάθου με θέμα «Σχέση ευφυίας και ψυχικής ισορροπίας»
Ο Σεπτέμβριος ήταν όπως πάντα ένας μήνας κουραστικός, όμως μου φύλαγε και μία μεγάλη χαρά. Κυκλοφόρησαν τα δύο καινούρια μου βιβλία: «Ο Ψευτάκος» και ο «Ατακτούλης» Είναι το ένατο και δέκατο από μία σειρά βιβλίων που έχω γράψει για τις εκδόσεις «Ψυχογιός». Αυτή την σειρά την αγαπάω πραγματικά και θα την αποκαλούσα «Σειρά Συναισθηματικής Νοημοσύνης» Πρόκειται για διηγήματα που απευθύνονται σε μικρές ηλικίες. Κάθε διήγημα περιγράφει ένα τύπο παιδιού, και διαβάζοντάς το γίνεται εμφανές το πρόβλημα που το χαρακτηρίζει, καθώς και η πιθανή λύση του προβλήματος αυτού. Τα προβλήματα αυτά αφορούν την γκρίνια, την ζήλια, τον θυμό, την τεμπελιά, το ψέμα κ.α. Είναι γραμμένα με ένα λεπτό χιούμορ που προκύπτει από την αφέλεια του παιδιού που υποτίθεται ότι τα αφηγείται.

Έχουν ήδη προγραμματιστεί τρεις εκδηλώσεις για τα καινούρια βιβλία:
Η πρώτη θα γίνει στο βιβλιοπωλείο «Μικρός Κοραής» (Παπάγου 7 & Αριστοφάνους, Χαλάνδρι – τηλ.: 2106890321) το Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου στις 12.30 το μεσημέρι.

Η δεύτερη θα γίνει στο βιβλιοπωλείο «Έκφραση» (Γεννηματά 81 Άνω Γλυφάδα) το Σάββατο 4 Οκτωβρίου στις 12.00 το μεσημέρι.

Η τρίτη θα γίνει στο βιβλιοπωλείο "Βιβλιοτοπία" (25ης Μαρτίου 9, Ν. Σμύρνη τηλ. 2109370583) το Σάββατο 18 Οκτωβρίου στις 12 το μεσημέρι.

Αγαπητοί φίλοι παρακάτω ακολουθεί ένα κείμενό μου. Θα χαρώ πολύ να διαβάσω τα σχόλιά σας και τις δικές σας ιδέες πάνω στο θέμα.Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν τα περιστέρια. Όταν τα κυνηγάς για να τα πιάσεις αυτά φεύγουν. Όταν τα διώχνεις πάλι φεύγουν. Όμως όταν κάθεσαι εκεί ακίνητος με τα χέρια ανοικτά γεμάτα προσφορά και με χαμόγελο γεμάτο αγάπη, τότε εκείνα σε πλησιάζουν, σε γνωρίζουν, παίζουν ώρες μαζί σου. Τότε μπορείς ακόμη και να τους τραβήξεις πειραχτικά την ουρίτσα κι εκείνα πάλι θα εξακολουθούν να σε τριγυρίζουν γιατί έχεις βρει πια τον δρόμο επικοινωνίας μαζί τους, έτσι απλά χωρίς σκέψεις και προβληματισμούς.

Ο πιτσιρίκος που καθόταν απομονωμένος σε μια γωνιά της αυλής του σχολείου του δεν είχε μάθει ποτέ τίποτα από όλα αυτά. Ήξερε ότι οι γονείς του τον λάτρευαν. Τους φώναζε και αμέσως έτρεχαν κοντά του. Τους έδιωχνε και πάλι κοντά του έτρεχαν. Έμεναν και σε ένα πανέμορφο διαμέρισμα που όμως είχε μόνο μία πόρτα εξόδου και αυτή κλειδωμένη. «Τι χρειάζεται το παιδί μας να βγαίνει έξω και να παίζει με τα παιδιά της γειτονιάς» επαναλάμβαναν κάθε τόσο «Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν έχουν καλή ανατροφή αυτά τα παιδιά…» ΄Έτσι ο πιτσιρίκος έφθασε στα πέντε του χρόνια απομακρυσμένος από όλα τα «κακά παιδιά» του κόσμου. Αυτά τα παιδιά όμως τώρα αποτελούν την κοινωνία του, μια μινιατούρα της ανθρώπινης κοινωνίας κλεισμένης μέσα σε μια σχολική αυλή. Είναι όλα τους ξένα και απλησίαστα.

«Ε! Εσύ, έλα να παίξουμε!» φωνάζει σε ένα παιδί κι εκείνο του γυρνάει την πλάτη. «Ε, τότε φύγε παλιόπαιδο» του λέει κι εκείνο πάλι του γυρνά την πλάτη. Μα τι μπορεί να φταίει άραγε; Πώς να αποκριθεί κανείς όταν δεν τον φωνάζουν με την πιο καλόηχη λέξη που υπάρχει γι’ αυτόν στον κόσμο, δηλαδή με το όνομά του;

Πιο πέρα δύο παιδιά ανταλλάζουν συλλεκτικές καρτούλες και τσακώνονται συγχρόνως για το ποιανού είναι πιο ωραίες. Εκείνος δεν θα άλλαζε ποτέ κάτι δικό του. Έτσι τον είχαν συμβουλέψει οι γονείς του για να αποφεύγει τους καυγάδες. Τα δύο παιδιά, όμως, με τις κάρτες είναι φίλοι. Κάνουν παρέα μαζί, παρ’ όλο που τσακώνονται. Η πράξη της συναλλαγής γι αυτούς είναι μία πράξη επικοινωνίας.

Κάποιο παιδί μια άλλη φορά του είχε προσφέρει λίγο κουλούρι κι εκείνος δεν το δέχθηκε από ευγένεια, για να μην του το στερήσει. Όμως τι περίεργο τον έχασε και αυτόν από φίλο. Αν έπαιρνε το κουλούρι μπορούσε κι εκείνος με την σειρά του να του προσφέρει μερικές από τις καραμέλες που κρατούσε. Έτσι θα δοκίμαζαν και οι δύο την χαρά του να παίρνεις και να δίνεις, δηλαδή την πιο σπουδαία λειτουργία του ανθρώπου σαν κοινωνικό όν.

Το κορίτσι που παίζει με κάτι άλλα παιδιά στην άκρη της αυλής, κάποτε του είχε πει την ιστορία της κούκλας της που την πήγε στο γιατρό γιατί κρυολόγησε. Αυτός όμως, ενώ εκείνη μιλούσε, σκεπτόταν κάτι άλλο. Δεν μπήκε ούτε καν στον κόπο να της πει ότι οι κούκλες δεν κρυολογούν κι ότι όλα αυτά που λέει είναι κουταμάρες. Θα ήταν προτιμότερο από το να της δείξει ότι την αγνοεί γιατί πώς να το κάνουμε, η ανθρώπινη φύση είναι τέτοια, προτιμά την αποδοκιμασία από την άγνοια.

Πως μπορεί λοιπόν κανείς να ελπίζει ότι θα τον προσέξουν όταν αυτός δεν δείχνει ποτέ την διάθεση να προσέξει ή να ενδιαφερθεί για τους άλλους; Ο εγωκεντρισμός του πιτσιρίκου τον οδηγούσε στο να θέλει να μιλάει ώρες για τον εαυτό του χωρίς να έχει ποτέ εκπαιδευτεί σ’ αυτό που λέγεται «καλή ακρόαση». Όμως πώς να παρακολουθήσεις κάποιον όταν δεν έχει δημιουργηθεί πραγματικά μέσα σου το ενδιαφέρον γι αυτόν; Η γέννηση του ενδιαφέροντος για τους άλλους μας σπρώχνει σε ένα σωρό αυθόρμητες πράξεις που μας οδηγούν στην σύσφιξη των σχέσεών μας. Το ενδιαφέρον αυτό συνήθως πηγάζει από πολλά διαφορετικά συναισθήματα. Η αγάπη είναι πάντα το πιο δυνατό κινητήριο συναίσθημα που μας δημιουργεί το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπό μας.

Για να γίνει ένα παιδί ικανό να ανακαλύψει την αγάπη που κρύβει μέσα του και για να την εκφράσει πρέπει να γίνει συγχρόνως ικανό να εκφράσει και οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα. Την στιγμή που ανοίγουμε τις πόρτες για να βγουν έξω όλα μας τα συναισθήματα ανοίγουμε συγχρόνως και τις πόρτες για κάθε είδους επικοινωνία.

Το παιδί θα πρέπει να μάθει από τα πρώτα του κιόλας βήματα να κινείται σωστά μέσα στην κοινωνία του και ο καλύτερος τρόπος για να το μάθει αυτό είναι να ζει όσο το δυνατό περισσότερο μέσα σ’ αυτήν. Τότε η σωστή καθοδήγηση των μεγάλων μπορεί να είναι ωφέλιμη, αλλά συχνά όχι απαραίτητη.

Ας φροντίσουμε τα παιδιά μας να βρεθούν όσο γίνεται περισσότερο μαζί με άλλα παιδιά. Ας τους δώσουμε την ευκαιρία να αναπτύξουν σωστά την κοινωνικότητά τους θεωρώντας πάντα την «κοινωνικότητα» σαν ένα πολύ σημαντικό συντελεστή για την ψυχική υγεία και την ευτυχία τους.

Ειρήνη Καμαράτου - Γιαλλούση

Χαρισματικά και ταλαντούχα παιδιά

ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΑ ΠΑΙΔΙΑ
Της Ειρήνης Καμαράτου-Γιαλλούση

Ποια είναι τα χαρισματικά και ταλαντούχα παιδιά; Βρίσκονται ανάμεσα στους αριστούχους μαθητές; Η ιστορία μας έχει αποκαλύψει πως τις περισσότερες φορές δεν βρίσκονται ανάμεσα σ’ αυτούς γιατί ιδιοφυϊες όπως ο Αϊνστάιν δεν υπήρξαν καλοί μαθητές. Ο Αϊνστάιν ήταν ένα σπάνιο λουλούδι και ο πατέρας του το θερμοκήπιό του. Γι αυτό δεν χάθηκε, γι αυτό αξιοποιήθηκε. Πόσα χαρισματικά ή ταλαντούχα παιδιά έχουν γονείς θερμοκήπια, δηλαδή γονείς που αναγνωρίζουν έγκαιρα την ιδιοφυϊα τους και δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να αξιοποιηθούν; Πιστεύω πως το μεγαλύτερο ποσοστό των χαρισματικών ή ταλαντούχων παιδιών όχι μόνο δεν αξιοποιούνται, αλλά επιπλέον καταλήγουν στην αποτυχία. Αιτία της αποτυχία τους είναι πολύ συχνά η απογοήτευση που οφείλεται στην έλλειψη κατανόησης από την οικογένειά τους ή από τον χώρο της εκπαίδευσης.

Πολλά ανεπτυγμένα κράτη έχουν έγκαιρα αντιληφθεί πως ανακαλύπτοντας και αξιοποιώντας αυτά τα παιδιά δεν προσφέρουν μόνο σε αυτά τα ίδια αλλά και στο κοινωνικό σύνολο γιατί αυτά είναι τα άτομα που θα φθάσουν κάποτε στο μεγάλο επίτευγμα..

Πάντοτε φυσικά υπάρχει ο αντίλογος. Υπάρχουν δηλαδή αυτοί που πιστεύουν πως η υψηλή νοημοσύνη είναι ή μπορεί να είναι αποτέλεσμα άσκησης και γνώσεων. Στα παραδείγματα όμως που χρησιμοποιούν για να στηρίξουν αυτή την θεωρία δεν συμπεριλαμβάνουν την έμπνευση ή την εφευρετικότητα σαν αποτέλεσμα άσκησης και γνώσεων. Το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα δεν στηρίχθηκε σε πολλές γνώσεις για να καταφέρει να επιδείξει όλη αυτή την υψηλή δημιουργικότητα. Πού θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε από αυτή την παρατήρηση; Μήπως τελικά το ζύγισμα των γνώσεων πρέπει να γίνει τέχνη για τα παιδιά με υψηλές δυνατότητες; Μήπως ο τόσο σπουδαίος επεξεργαστής τους υποφέρει από όλα αυτά που φορτώνουμε ανεξέλεγχτα στη μνήμη τους; Και τι συμβαίνει με τις ευαίσθητες στο συλλαμβάνουν καινούρια πράγματα κεραίες τους; Μήπως είναι συγχρόνως και τόσο ευάλωτες ώστε να χρειάζονται ιδιαίτερη φροντίδα;

Υπάρχουν πάντα πολλά ερωτήματα προς απάντηση στη ζωή μας. Στη ζωή που ενώ είμαστε όλοι ίσοι δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε όμοιοι.
Να τα αφήσουμε όλα στην τύχη, ή να φροντίσουμε για τα παιδιά με υψηλές δυνατότητες; Μήπως είναι ρατσιστικό να τα φροντίσουμε; Κάθε φυτό για να αναπτυχθεί και να καρποφορήσει χρειάζεται την δική του ποσότητα νερού। Ένα δέντρο που είναι σε θέση να κάνει εξαιρετικούς καρπούς, είναι ρατσιστικό να νοιαστούμε γι αυτό ώστε να μην πνιγεί στο νερό ή να μην μείνει στεγνό και δεν μπορέσει ποτέ να καρποφορήσει; Αναρωτηθήκαμε άραγε ποτέ μήπως δεν έχουμε το δικαίωμα να στερήσουμε την κοινωνία από τους πολύτιμους καρπούς ενός τέτοιου δέντρου;

Ειρήνη Καμαράτου - Γιαλλούση

ιστοσελίδα:   http://www.kamaratou-giallousi.gr/

E mail: ikgialou@otenet.gr

Αγαπητοί φίλοι γεια σας

Χαίρομαι πραγματικά που θα έχω καθημερινά την ευκαιρία να εποκοινωνώ μαζί σας.

Συχνά τις ιδέες μου θα τις εκφράζω μέσα από κάποιο λογοτεχνικό κομμάτι.

Θα χαρώ πολύ να έχω τα δικά σας σχόλια και παρατηρήσεις.

ΤΟ ΑΣΠΡΟ ΠΟΥΛΙ

Του εγωισμού του η φυγόκεντρος
έβαλε το άδικο και το δίκιο
να κυνηγιούνται ασταμάτητα
πάνω στον κύκλο.

Κι ήλθε το άσπρο πουλί
το νήμα της φυγόκεντρου να σπάσει.
Τότε το άδικο χάθηκε στο άπειρο
και πια δεν υπάρχει.
Το δίκιο και αυτό έγινε αόρατο
γιατί πια δεν είχε νόημα να υπάρχει.

Κι έμεινε μόνο το άσπρο πουλί,
το κάτασπρο πουλί της αγάπης.

Ει.Κ.Γ.