Αγαπητοί φίλοι γεια σας
Ζητώ συγνώμη για την απουσία μου όλο αυτό τον καιρό.
Το γράψιμο καινούριων βιβλίων μου είχε δεσμεύσει όλο τον χρόνο.
Τις καλοκαιρινές διακοπές μου τις πέρασα στην όμορφη Κάρπαθο, όμως και από αυτές δέκα μέρες τις αφιέρωσα για να ολοκληρώσω την ομιλία μου που έγινε στις 17/8 στις Πυλές Καρπάθου με θέμα «Σχέση ευφυίας και ψυχικής ισορροπίας»
Ο Σεπτέμβριος ήταν όπως πάντα ένας μήνας κουραστικός, όμως μου φύλαγε και μία μεγάλη χαρά.
Κυκλοφόρησαν τα δύο καινούρια μου βιβλία: «Ο Ψευτάκος» και ο «Ατακτούλης»
Είναι το ένατο και δέκατο από μία σειρά βιβλίων που έχω γράψει για τις εκδόσεις «Ψυχογιός». Αυτή την σειρά την αγαπάω πραγματικά και θα την αποκαλούσα «Σειρά Συναισθηματικής Νοημοσύνης» Πρόκειται για διηγήματα που απευθύνονται σε μικρές ηλικίες. Κάθε διήγημα περιγράφει ένα τύπο παιδιού, και διαβάζοντάς το γίνεται εμφανές το πρόβλημα που το χαρακτηρίζει, καθώς και η πιθανή λύση του προβλήματος αυτού. Τα προβλήματα αυτά αφορούν την γκρίνια, την ζήλια, τον θυμό, την τεμπελιά, το ψέμα κ.α. Είναι γραμμένα με ένα λεπτό χιούμορ που προκύπτει από την αφέλεια του παιδιού που υποτίθεται ότι τα αφηγείται.
Ζητώ συγνώμη για την απουσία μου όλο αυτό τον καιρό.
Το γράψιμο καινούριων βιβλίων μου είχε δεσμεύσει όλο τον χρόνο.
Τις καλοκαιρινές διακοπές μου τις πέρασα στην όμορφη Κάρπαθο, όμως και από αυτές δέκα μέρες τις αφιέρωσα για να ολοκληρώσω την ομιλία μου που έγινε στις 17/8 στις Πυλές Καρπάθου με θέμα «Σχέση ευφυίας και ψυχικής ισορροπίας»
Ο Σεπτέμβριος ήταν όπως πάντα ένας μήνας κουραστικός, όμως μου φύλαγε και μία μεγάλη χαρά.
Κυκλοφόρησαν τα δύο καινούρια μου βιβλία: «Ο Ψευτάκος» και ο «Ατακτούλης»
Είναι το ένατο και δέκατο από μία σειρά βιβλίων που έχω γράψει για τις εκδόσεις «Ψυχογιός». Αυτή την σειρά την αγαπάω πραγματικά και θα την αποκαλούσα «Σειρά Συναισθηματικής Νοημοσύνης» Πρόκειται για διηγήματα που απευθύνονται σε μικρές ηλικίες. Κάθε διήγημα περιγράφει ένα τύπο παιδιού, και διαβάζοντάς το γίνεται εμφανές το πρόβλημα που το χαρακτηρίζει, καθώς και η πιθανή λύση του προβλήματος αυτού. Τα προβλήματα αυτά αφορούν την γκρίνια, την ζήλια, τον θυμό, την τεμπελιά, το ψέμα κ.α. Είναι γραμμένα με ένα λεπτό χιούμορ που προκύπτει από την αφέλεια του παιδιού που υποτίθεται ότι τα αφηγείται.Έχουν ήδη προγραμματιστεί τρεις εκδηλώσεις για τα καινούρια βιβλία:
Η πρώτη θα γίνει στο βιβλιοπωλείο «Μικρός Κοραής» (Παπάγου 7 & Αριστοφάνους, Χαλάνδρι – τηλ.: 2106890321) το Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου στις 12.30 το μεσημέρι.
Η δεύτερη θα γίνει στο βιβλιοπωλείο «Έκφραση» (Γεννηματά 81 Άνω Γλυφάδα) το Σάββατο 4 Οκτωβρίου στις 12.00 το μεσημέρι.
Η τρίτη θα γίνει στο βιβλιοπωλείο "Βιβλιοτοπία" (25ης Μαρτίου 9, Ν. Σμύρνη τηλ. 2109370583) το Σάββατο 18 Οκτωβρίου στις 12 το μεσημέρι.
Αγαπητοί φίλοι παρακάτω ακολουθεί ένα κείμενό μου. Θα χαρώ πολύ να διαβάσω τα σχόλιά σας και τις δικές σας ιδέες πάνω στο θέμα.Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν τα περιστέρια. Όταν τα κυνηγάς για να τα πιάσεις αυτά φεύγουν. Όταν τα διώχνεις πάλι φεύγουν. Όμως όταν κάθεσαι εκεί ακίνητος με τα χέρια ανοικτά γεμάτα προσφορά και με χαμόγελο γεμάτο αγάπη, τότε εκείνα σε πλησιάζουν, σε γνωρίζουν, παίζουν ώρες μαζί σου. Τότε μπορείς ακόμη και να τους τραβήξεις πειραχτικά την ουρίτσα κι εκείνα πάλι θα εξακολουθούν να σε τριγυρίζουν γιατί έχεις βρει πια τον δρόμο επικοινωνίας μαζί τους, έτσι απλά χωρίς σκέψεις και προβληματισμούς.
Ο πιτσιρίκος που καθόταν απομονωμένος σε μια γωνιά της αυλής του σχολείου του δεν είχε μάθει ποτέ τίποτα από όλα αυτά. Ήξερε ότι οι γονείς του τον λάτρευαν. Τους φώναζε και αμέσως έτρεχαν κοντά του. Τους έδιωχνε και πάλι κοντά του έτρεχαν. Έμεναν και σε ένα πανέμορφο διαμέρισμα που όμως είχε μόνο μία πόρτα εξόδου και αυτή κλειδωμένη. «Τι χρειάζεται το παιδί μας να βγαίνει έξω και να παίζει με τα παιδιά της γειτονιάς» επαναλάμβαναν κάθε τόσο «Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν έχουν καλή ανατροφή αυτά τα παιδιά…» ΄Έτσι ο πιτσιρίκος έφθασε στα πέντε του χρόνια απομακρυσμένος από όλα τα «κακά παιδιά» του κόσμου. Αυτά τα παιδιά όμως τώρα αποτελούν την κοινωνία του, μια μινιατούρα της ανθρώπινης κοινωνίας κλεισμένης μέσα σε μια σχολική αυλή. Είναι όλα τους ξένα και απλησίαστα.
«Ε! Εσύ, έλα να παίξουμε!» φωνάζει σε ένα παιδί κι εκείνο του γυρνάει την πλάτη. «Ε, τότε φύγε παλιόπαιδο» του λέει κι εκείνο πάλι του γυρνά την πλάτη. Μα τι μπορεί να φταίει άραγε; Πώς να αποκριθεί κανείς όταν δεν τον φωνάζουν με την πιο καλόηχη λέξη που υπάρχει γι’ αυτόν στον κόσμο, δηλαδή με το όνομά του;
Πιο πέρα δύο παιδιά ανταλλάζουν συλλεκτικές καρτούλες και τσακώνονται συγχρόνως για το ποιανού είναι πιο ωραίες. Εκείνος δεν θα άλλαζε ποτέ κάτι δικό του. Έτσι τον είχαν συμβουλέψει οι γονείς του για να αποφεύγει τους καυγάδες. Τα δύο παιδιά, όμως, με τις κάρτες είναι φίλοι. Κάνουν παρέα μαζί, παρ’ όλο που τσακώνονται. Η πράξη της συναλλαγής γι αυτούς είναι μία πράξη επικοινωνίας.
Κάποιο παιδί μια άλλη φορά του είχε προσφέρει λίγο κουλούρι κι εκείνος δεν το δέχθηκε από ευγένεια, για να μην του το στερήσει. Όμως τι περίεργο τον έχασε και αυτόν από φίλο. Αν έπαιρνε το κουλούρι μπορούσε κι εκείνος με την σειρά του να του προσφέρει μερικές από τις καραμέλες που κρατούσε. Έτσι θα δοκίμαζαν και οι δύο την χαρά του να παίρνεις και να δίνεις, δηλαδή την πιο σπουδαία λειτουργία του ανθρώπου σαν κοινωνικό όν.
Το κορίτσι που παίζει με κάτι άλλα παιδιά στην άκρη της αυλής, κάποτε του είχε πει την ιστορία της κούκλας της που την πήγε στο γιατρό γιατί κρυολόγησε. Αυτός όμως, ενώ εκείνη μιλούσε, σκεπτόταν κάτι άλλο. Δεν μπήκε ούτε καν στον κόπο να της πει ότι οι κούκλες δεν κρυολογούν κι ότι όλα αυτά που λέει είναι κουταμάρες. Θα ήταν προτιμότερο από το να της δείξει ότι την αγνοεί γιατί πώς να το κάνουμε, η ανθρώπινη φύση είναι τέτοια, προτιμά την αποδοκιμασία από την άγνοια.
Πως μπορεί λοιπόν κανείς να ελπίζει ότι θα τον προσέξουν όταν αυτός δεν δείχνει ποτέ την διάθεση να προσέξει ή να ενδιαφερθεί για τους άλλους; Ο εγωκεντρισμός του πιτσιρίκου τον οδηγούσε στο να θέλει να μιλάει ώρες για τον εαυτό του χωρίς να έχει ποτέ εκπαιδευτεί σ’ αυτό που λέγεται «καλή ακρόαση». Όμως πώς να παρακολουθήσεις κάποιον όταν δεν έχει δημιουργηθεί πραγματικά μέσα σου το ενδιαφέρον γι αυτόν; Η γέννηση του ενδιαφέροντος για τους άλλους μας σπρώχνει σε ένα σωρό αυθόρμητες πράξεις που μας οδηγούν στην σύσφιξη των σχέσεών μας. Το ενδιαφέρον αυτό συνήθως πηγάζει από πολλά διαφορετικά συναισθήματα. Η αγάπη είναι πάντα το πιο δυνατό κινητήριο συναίσθημα που μας δημιουργεί το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπό μας.
Για να γίνει ένα παιδί ικανό να ανακαλύψει την αγάπη που κρύβει μέσα του και για να την εκφράσει πρέπει να γίνει συγχρόνως ικανό να εκφράσει και οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα. Την στιγμή που ανοίγουμε τις πόρτες για να βγουν έξω όλα μας τα συναισθήματα ανοίγουμε συγχρόνως και τις πόρτες για κάθε είδους επικοινωνία.
Το παιδί θα πρέπει να μάθει από τα πρώτα του κιόλας βήματα να κινείται σωστά μέσα στην κοινωνία του και ο καλύτερος τρόπος για να το μάθει αυτό είναι να ζει όσο το δυνατό περισσότερο μέσα σ’ αυτήν. Τότε η σωστή καθοδήγηση των μεγάλων μπορεί να είναι ωφέλιμη, αλλά συχνά όχι απαραίτητη.
Ας φροντίσουμε τα παιδιά μας να βρεθούν όσο γίνεται περισσότερο μαζί με άλλα παιδιά. Ας τους δώσουμε την ευκαιρία να αναπτύξουν σωστά την κοινωνικότητά τους θεωρώντας πάντα την «κοινωνικότητα» σαν ένα πολύ σημαντικό συντελεστή για την ψυχική υγεία και την ευτυχία τους.
Ειρήνη Καμαράτου - Γιαλλούση
Η πρώτη θα γίνει στο βιβλιοπωλείο «Μικρός Κοραής» (Παπάγου 7 & Αριστοφάνους, Χαλάνδρι – τηλ.: 2106890321) το Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου στις 12.30 το μεσημέρι.
Η δεύτερη θα γίνει στο βιβλιοπωλείο «Έκφραση» (Γεννηματά 81 Άνω Γλυφάδα) το Σάββατο 4 Οκτωβρίου στις 12.00 το μεσημέρι.
Η τρίτη θα γίνει στο βιβλιοπωλείο "Βιβλιοτοπία" (25ης Μαρτίου 9, Ν. Σμύρνη τηλ. 2109370583) το Σάββατο 18 Οκτωβρίου στις 12 το μεσημέρι.
Αγαπητοί φίλοι παρακάτω ακολουθεί ένα κείμενό μου. Θα χαρώ πολύ να διαβάσω τα σχόλιά σας και τις δικές σας ιδέες πάνω στο θέμα.Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν τα περιστέρια. Όταν τα κυνηγάς για να τα πιάσεις αυτά φεύγουν. Όταν τα διώχνεις πάλι φεύγουν. Όμως όταν κάθεσαι εκεί ακίνητος με τα χέρια ανοικτά γεμάτα προσφορά και με χαμόγελο γεμάτο αγάπη, τότε εκείνα σε πλησιάζουν, σε γνωρίζουν, παίζουν ώρες μαζί σου. Τότε μπορείς ακόμη και να τους τραβήξεις πειραχτικά την ουρίτσα κι εκείνα πάλι θα εξακολουθούν να σε τριγυρίζουν γιατί έχεις βρει πια τον δρόμο επικοινωνίας μαζί τους, έτσι απλά χωρίς σκέψεις και προβληματισμούς.
Ο πιτσιρίκος που καθόταν απομονωμένος σε μια γωνιά της αυλής του σχολείου του δεν είχε μάθει ποτέ τίποτα από όλα αυτά. Ήξερε ότι οι γονείς του τον λάτρευαν. Τους φώναζε και αμέσως έτρεχαν κοντά του. Τους έδιωχνε και πάλι κοντά του έτρεχαν. Έμεναν και σε ένα πανέμορφο διαμέρισμα που όμως είχε μόνο μία πόρτα εξόδου και αυτή κλειδωμένη. «Τι χρειάζεται το παιδί μας να βγαίνει έξω και να παίζει με τα παιδιά της γειτονιάς» επαναλάμβαναν κάθε τόσο «Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν έχουν καλή ανατροφή αυτά τα παιδιά…» ΄Έτσι ο πιτσιρίκος έφθασε στα πέντε του χρόνια απομακρυσμένος από όλα τα «κακά παιδιά» του κόσμου. Αυτά τα παιδιά όμως τώρα αποτελούν την κοινωνία του, μια μινιατούρα της ανθρώπινης κοινωνίας κλεισμένης μέσα σε μια σχολική αυλή. Είναι όλα τους ξένα και απλησίαστα.
«Ε! Εσύ, έλα να παίξουμε!» φωνάζει σε ένα παιδί κι εκείνο του γυρνάει την πλάτη. «Ε, τότε φύγε παλιόπαιδο» του λέει κι εκείνο πάλι του γυρνά την πλάτη. Μα τι μπορεί να φταίει άραγε; Πώς να αποκριθεί κανείς όταν δεν τον φωνάζουν με την πιο καλόηχη λέξη που υπάρχει γι’ αυτόν στον κόσμο, δηλαδή με το όνομά του;
Πιο πέρα δύο παιδιά ανταλλάζουν συλλεκτικές καρτούλες και τσακώνονται συγχρόνως για το ποιανού είναι πιο ωραίες. Εκείνος δεν θα άλλαζε ποτέ κάτι δικό του. Έτσι τον είχαν συμβουλέψει οι γονείς του για να αποφεύγει τους καυγάδες. Τα δύο παιδιά, όμως, με τις κάρτες είναι φίλοι. Κάνουν παρέα μαζί, παρ’ όλο που τσακώνονται. Η πράξη της συναλλαγής γι αυτούς είναι μία πράξη επικοινωνίας.
Κάποιο παιδί μια άλλη φορά του είχε προσφέρει λίγο κουλούρι κι εκείνος δεν το δέχθηκε από ευγένεια, για να μην του το στερήσει. Όμως τι περίεργο τον έχασε και αυτόν από φίλο. Αν έπαιρνε το κουλούρι μπορούσε κι εκείνος με την σειρά του να του προσφέρει μερικές από τις καραμέλες που κρατούσε. Έτσι θα δοκίμαζαν και οι δύο την χαρά του να παίρνεις και να δίνεις, δηλαδή την πιο σπουδαία λειτουργία του ανθρώπου σαν κοινωνικό όν.
Το κορίτσι που παίζει με κάτι άλλα παιδιά στην άκρη της αυλής, κάποτε του είχε πει την ιστορία της κούκλας της που την πήγε στο γιατρό γιατί κρυολόγησε. Αυτός όμως, ενώ εκείνη μιλούσε, σκεπτόταν κάτι άλλο. Δεν μπήκε ούτε καν στον κόπο να της πει ότι οι κούκλες δεν κρυολογούν κι ότι όλα αυτά που λέει είναι κουταμάρες. Θα ήταν προτιμότερο από το να της δείξει ότι την αγνοεί γιατί πώς να το κάνουμε, η ανθρώπινη φύση είναι τέτοια, προτιμά την αποδοκιμασία από την άγνοια.
Πως μπορεί λοιπόν κανείς να ελπίζει ότι θα τον προσέξουν όταν αυτός δεν δείχνει ποτέ την διάθεση να προσέξει ή να ενδιαφερθεί για τους άλλους; Ο εγωκεντρισμός του πιτσιρίκου τον οδηγούσε στο να θέλει να μιλάει ώρες για τον εαυτό του χωρίς να έχει ποτέ εκπαιδευτεί σ’ αυτό που λέγεται «καλή ακρόαση». Όμως πώς να παρακολουθήσεις κάποιον όταν δεν έχει δημιουργηθεί πραγματικά μέσα σου το ενδιαφέρον γι αυτόν; Η γέννηση του ενδιαφέροντος για τους άλλους μας σπρώχνει σε ένα σωρό αυθόρμητες πράξεις που μας οδηγούν στην σύσφιξη των σχέσεών μας. Το ενδιαφέρον αυτό συνήθως πηγάζει από πολλά διαφορετικά συναισθήματα. Η αγάπη είναι πάντα το πιο δυνατό κινητήριο συναίσθημα που μας δημιουργεί το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπό μας.
Για να γίνει ένα παιδί ικανό να ανακαλύψει την αγάπη που κρύβει μέσα του και για να την εκφράσει πρέπει να γίνει συγχρόνως ικανό να εκφράσει και οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα. Την στιγμή που ανοίγουμε τις πόρτες για να βγουν έξω όλα μας τα συναισθήματα ανοίγουμε συγχρόνως και τις πόρτες για κάθε είδους επικοινωνία.
Το παιδί θα πρέπει να μάθει από τα πρώτα του κιόλας βήματα να κινείται σωστά μέσα στην κοινωνία του και ο καλύτερος τρόπος για να το μάθει αυτό είναι να ζει όσο το δυνατό περισσότερο μέσα σ’ αυτήν. Τότε η σωστή καθοδήγηση των μεγάλων μπορεί να είναι ωφέλιμη, αλλά συχνά όχι απαραίτητη.
Ας φροντίσουμε τα παιδιά μας να βρεθούν όσο γίνεται περισσότερο μαζί με άλλα παιδιά. Ας τους δώσουμε την ευκαιρία να αναπτύξουν σωστά την κοινωνικότητά τους θεωρώντας πάντα την «κοινωνικότητα» σαν ένα πολύ σημαντικό συντελεστή για την ψυχική υγεία και την ευτυχία τους.
Ειρήνη Καμαράτου - Γιαλλούση
